|
 |
Astronomia
|
 |
|---|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2015.05.23 "(...) Asteroidy są największym zagrożeniem dla ludzkości – powiedział kosmonauta, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego Aleksiej Leonow na spotkaniu w Muzeum Nauki w Londynie.
- Zbadaliśmy zagrożenie ze strony asteroid i uważamy, że obecnie stanowią one największe zagrożenie dla ludzkości. Aby skutecznie ochronić ludzkość, należy połączyć nasze wysiłki – powiedział.
Jego zdaniem „największe osiągnięcia w sferze nauki i techniki, najnowsze potężne nośniki (należy) wykorzystać, aby pochylić asteroidę, zepchnąć ją z orbity lub przy pomocy ładunku podzielić ją na kilka części, by nie wyrządziła dużej szkody Ziemi”.
- Zwróciliśmy się do ONZ, ale na razie nie otrzymaliśmy odpowiedzi – powiedział Leonow. – Dostaniemy ją, kiedy asteroida spadnie.
Ministerstwo Spraw Nadzwyczajnych Rosji poinformowało, że około 11 asteroid o rozmiarach od 7 metrów do kilometra może zbliżyć się do Ziemi w ciągu najbliższych 35 lat. Pod tym względem rok 2015 będzie spokojny."
............................................
Sob Maj 23, 2015 6:28 pm
|
|
  
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2015.06.22 Droga Mleczna :: LINK :: galaktyka spiralna z poprzeczką, w której znajduje się m.in. nasz Układ Słoneczny. Droga Mleczna nazywana jest też po prostu Galaktyką, ale wtedy dla odróżnienia od innych galaktyk pisana jest wielką literą "G". Zawiera od 100 (według starszych szacunków) do 400 miliardów (według nowszych szacunków) gwiazd. Ma średnicę około 100 000 lat świetlnych i grubość ok. 1000 lat świetlnych.
Centrum Galaktyki widoczne na nocnym niebie ponad obserwatorium na Cerro Paranal
Na niebie widziana jest jako jasna smuga przecinająca niebo (pod warunkiem przebywania obserwatora w miejscu z niewielkim zanieczyszczeniem światłem). Wynika to z faktu, że oglądamy dysk Galaktyki z jej wnętrza, gdyż Układ Słoneczny znajduje się w pobliżu płaszczyzny tego dysku. Droga Mleczna świeci najjaśniej w okolicy gwiazdozbioru Strzelca, w którym to kierunku znajduje się jej centrum. Pas Drogi Mlecznej sięga na północy do gwiazdozbioru Kasjopei, a na południu do gwiazdozbioru Krzyża Południa. Odzwierciedla to silne nachylenie płaszczyzny równika galaktycznego do płaszczyzny równika. Płaszczyzna Galaktyki jest także silnie nachylona do płaszczyzny ekliptyki, czyli orbity ziemskiej.
Według mitologii greckiej Droga Mleczna powstała z kropli rozlanego mleka, którym Hera karmiła Heraklesa.
W 2004 roku grupa astronomów (Luca Pasquini, Piercarlo Bonifacio, Sofia Randich, Daniele Galli i Raffaele G. Gratton) oszacowała wiek Galaktyki na podstawie pomiaru zawartości berylu w gwiazdach gromady kulistej NGC 6397 na 13,6 ± 0,8 miliarda lat.
Droga Mleczna widziana w podczerwieni przez Kosmiczny Teleskop Spitzera
Nasza Galaktyka jest najprawdopodobniej galaktyką spiralną z poprzeczką SBc lub SBb (zgodnie z klasyfikacją Hubble'a).
Znane są cztery główne ramiona Galaktyki:
Ramię Strzelca (Ramię Strzelca-Kila) :: LINK ::
Ramię Węgielnicy (Ramię Łabędzia, Ramię Zewnętrzne) :: LINK ::
Ramię Perseusza :: LINK ::
Ramię Krzyża (Ramię Tarczy) :: LINK ::
a także kilka mniejszych:
Ramię Oriona :: LINK ::
Bliskie Ramię Trzech Kiloparseków :: LINK ::
Dalekie Ramię Trzech Kiloparseków :: LINK ::
Struktura Drogi Mlecznej
Dokładne ustalenie liczby ramion w naszej Galaktyce jest utrudnione przez fakt, że obserwowana jest ona od wewnątrz, a widzenie jest ograniczone przez pył kosmiczny. Badania struktury prowadzone są za pomocą obserwacji wodoru atomowego oraz tlenku węgla. Odległość między Ramieniem Oriona a Ramieniem Perseusza (mierzona w pobliżu Słońca) wynosi ok. 6500 lat świetlnych. Ramiona można opisać spiralą logarytmiczną. Dysk otoczony jest kulistym halo, składającym się ze starych gwiazd oraz z około 200 gromad kulistych. Promień halo naszej galaktyki może wynosić nawet 300 000 lat świetlnych.
W centralnej części poprzeczki Drogi Mlecznej dzięki obserwacjom wykonanym przez Obserwatorium Herschela w 2011 roku zaobserwowano też pierścień przypominający kształtem symbol nieskończoności z dwoma płatami skierowanymi na boki. Te dwa płaty są dowodem, iż ta nieznana wcześniej struktura jest wyraźnie skręcona. Pierścień rozciąga się na przestrzeni 600 lat świetlnych.
Droga Mleczna, Galaktyka Andromedy oraz Galaktyka Trójkąta są głównymi elementami Grupy Lokalnej Galaktyk. Jest to zbiór co najmniej 54 galaktyk położonych blisko siebie i związanych grawitacyjnie. Większość z nich to galaktyki karłowate lub nieregularne. Wiele spośród tych pierwszych, ze względu na ich małą jasność, pozostaje zapewne nadal nieodkrytych.
Najbliższą galaktyką podobną do Drogi Mlecznej (spiralną) jest Galaktyka Andromedy (M31), widoczna w gwiazdozbiorze Andromedy. Ma ona większe rozmiary i zawiera więcej gwiazd, ale ma mniejszą masę, co najprawdopodobniej wynika z większej zawartości ciemnej materii w Drodze Mlecznej.
Centrum Galaktyki :: LINK :: dynamiczne centrum, wokół którego wiruje Droga Mleczna. Centrum Galaktyki znajduje się w odległości 8,54 kpc (27 900 lat świetlnych) od Ziemi w gwiazdozbiorze Strzelca. Prawdopodobnie znajduje się tam supermasywna czarna dziura, znaczne ilości gazu i pyłu oraz gwiazd.
Obraz centrum Galaktyki zarejestrowany w podczerwieni przez jeden z teleskopów 2MASS
Ponieważ w płaszczyźnie dysku Galaktyki znajdują się znaczne ilości gazu i pyłu, absorbującego promieniowanie optyczne, nadfioletowe i miękkie promieniowanie rentgenowskie, centrum Galaktyki nie może być bezpośrednio obserwowane w tych zakresach widmowych. Obserwacje emisji promieniowania z tego obszaru prowadzi się w zakresie radiowym, fal milimetrowych, w podczerwieni, a także w zakresie twardego promieniowania rentgenowskiego i promieniowania gamma.
Obserwacje radiowe wykazały istnienie w tym obszarze radioźródła Sagittarius A o złożonej strukturze, które ma trzy zasadnicze składniki: Sagittarius A East (pozostałość po supernowej), Sagittarius A West oraz bardzo zwarty Sagittarius A*. To ostatnie centrum emisji jest bezpośrednio związane z istnieniem supermasywnej czarnej dziury.
Obserwacje w podczerwieni pokazują istnienie trzech strug ciepłego, częściowo zjonizowanego gazu, które tworzą tzw. mini-spiralę. Sgr A* i mini-spirala otoczone są pierścieniem złożonym z mieszaniny neutralnego atomowego i molekularnego gazu z domieszką pyłu. Widoczne są też liczne gwiazdy.
Obserwacje rentgenowskie pozwalają stwierdzić istnienie także gorącej materii o temperaturze około miliona K, szczególnie w bezpośrednich okolicach czarnej dziury. Oprócz świecenia gorącego gazu obserwuje się też liczne rozbłyski rentgenowskie (a także radiowe i podczerwone) z okolic Saggitariusa A*.
Centrum Galaktyki – zdjęcie w podczerwieni wykonane w grudniu 2008 przez Very Large Telescope(ESO). Na podstawie ponad 16-letnich obserwacji ruchów uwidocznionych gwiazd udało się wyznaczyć masę czarnej dziury zlokalizowanej w centrum Drogi Mlecznej.
Sagittarius A* :: LINK ::* obiekt astronomiczny, który jest jasnym i bardzo zwartym źródłem radiowym w centrum Drogi Mlecznej, częścią większej struktury astronomicznej (Sagittarius A). Odległość do źródła wynosi około 8 kpc. Chociaż nie do końca jest to pewne, na podstawie badań gwiazdy S2 :: LINK :: , obiekt ten jest uważany przez astronomów za supermasywną czarną dziurę o masie według najnowszych obserwacji sięgającej nawet 3,7 miliona mas Słońca i mieć promień około pół minuty świetlnej (0,06 j.a.). Badania wskazują również, że czarna dziura zwiększyła swoją masę 2 do 4 razy w ciągu ostatnich 5-10 miliardów lat poprzez pochłanianie pobliskich gwiazd.
Sagittarius A* (w środku) i dwa jasne źródła z wybuchów (zaznaczone elipsami)
Centrum Galaktyki zawiera ogromne ilości gwiazd, gazu i pyłu, w tym szereg niezwykle ciekawych obiektów. W bezpośredniej bliskości czarnej dziury, w obszarze o rozmiarze 1 parseka istnieją tysiące gwiazd. Możliwość prowadzenia obserwacji w zakresie podczerwieni z odpowiednio dużą zdolnością rozdzielczą, przy pomocy aktywnej optyki, pozwala na ich badanie.
Część z tych gwiazd to stare gwiazdy ciągu głównego, ale są też liczne gwiazdy młode, typu OB lub typu Wolfa-Rayeta. Istnienie tych gwiazd i ich zadziwiająca kinematyka są zagadką dla ekspertów. Młode gwiazdy charakteryzuje silna utrata masy w formie wiatru gwiazdowego – pojedyncza gwiazda może tracić znaczną część swojej masy na rok, a prędkości wiatru mogą osiągać nawet 3000 km/s. Wiatry wiejące z różnych gwiazd mogą zderzać się ze sobą. Zatem nic dziwnego, że okolice czarnej dziury wypełnione są gorącą plazmą. Świecenie tego gazu obserwuje się w zakresie promieniowania rentgenowskiego, co pozwala na określenie jego gęstości i temperatury – z pomiarów przy pomocy satelity Chandra wynika, że w obszarze o rozmiarze 1,4” łuku średnia gęstość plazmy to ok. 100 cząstek na cm3, a temperatura wynosi średnio nieco ponad 10 mln K. Materia ta może, choć nie musi, opadać na centralną czarną dziurę. Wydaje się, że właśnie znaczna część tej gorącej plazmy unika (przynajmniej obecnie) wpadnięcia do czarnej dziury i dlatego obserwowane świecenie źródła Sgr A* jest takie słabe.
............................................
Pon Cze 22, 2015 10:55 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2015.07.31 Gwiazdy położone najbliżej Ziemi. :: LINK ::
"Lista gwiazd obejmuje wszystkie znane gwiazdy i brązowe karły :: LINK :: położone nie dalej niż 5 parseków (16,31 lat świetlnych) od Ziemi. Jest to równoważne paralaksie nie mniejszej niż 0,200 sekundy kątowej.
Najbliższą Ziemi i jedyną widoczną w ciągu dnia gwiazdą jest Słońce. Jest ono gwiazdą pojedynczą, żółtym karłem :: LINK :: ciągu głównego ewolucji gwiazd. W jego otoczeniu pod względem liczby dominują czerwone karły, gwiazdy o małej masie i niewielkiej jasności, niewidoczne gołym okiem.
Poniższa lista zawiera dane dotyczące najbliższych gwiazd, uszeregowane w kolejności od najbliższego układu gwiezdnego do coraz dalszych. Gwiazdy posiadające jasność widomą mniejszą niż 6,5 mag ukazane są na szarym tle (nie można ich dostrzec gołym okiem). Brązowe karły są wskazane przez jasnobrązowe tło; żaden z nich nie jest widoczny gołym okiem. Tło, na jakim prezentowane są w tym zestawieniu typy widmowe, nie odpowiada rzeczywistym kolorom gwiazd. Wartości paralaksy i odległości niektórych najsłabszych obiektów, odkrytych na początku XXI wieku, są wstępne i mogą ulec zmianie w toku dalszych obserwacji.
Z listy 56 gwiazd lub układów gwiazd :: LINK :: wybrałem najbardziej charakterystyczne:
1. Słońce :: LINK ::
2. Alfa Centauri :: LINK :: to gwiazda wielokrotna w gwiazdozbiorze Centaura.W jej skład wchodzą trzy gwiazdy: alfa Centauri A (trzecia po Syriuszu i Kanopusie :: LINK :: najjaśniejsza gwiazda ziemskiego nieba) i alfa Centauri B, tworzące ciasny układ podwójny oraz Proxima Centauri :: LINK :: - czerwony karzeł znajdujący się około 4,22 lat świetlnych (40 bilionów km) od Ziemi, czyli najbliższa poza Słońcem gwiazda.
3. Gwiazda Barnarda :: LINK ::
4. Syriusz :: LINK :: to najjaśniejsza gwiazda naszego nieba.
5. Epsilon Eridani :: LINK ::
6. 61 Cygni :: LINK ::
7. Tau Ceti :: LINK ::
8. Gwiazda Luytena :: LINK :: (czerwony karzeł :: LINK :: )
9. Gwiazda Kapteyna :: LINK ::
10. Gwiazda van Maanena :: LINK ::
Kanopus (α Car) :: LINK :: najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Kila (wielkość gwiazdowa: -0,62m), druga (po Syriuszu) pod względem jasności gwiazda nocnego nieba. Odległa od Słońca o ok. 310 lat świetlnych.
Właściwości fizyczne
Wielkość absolutna Kanopusa wynosi –5,53m. Gwiazda ta należy do typu widmowego F0 Ib (zob. diagram Hertzsprunga-Russella). Temperatura jej powierzchni wynosi ponad 7000 K. Jej promień jest około 71 razy większy niż promień Słońca, a masa około 12 razy większa od Słońca.
Pochodzenie nazwy
Jest to jedna z niewielu gwiazd, które otrzymały nazwy wywodzące się od postaci mitologicznych. W mitologii greckiej Kanopus był nawigatorem flotylli Menelaosa, którą przeciwne wiatry podczas powrotu z wojny trojańskiej zagnały na wybrzeże Egiptu. Kanopus tam zmarł, a w miejscu jego śmierci Menelaos wybudował mauzoleum. W dniu śmierci Kanopusa nisko nad horyzontem świeciła bardzo jasna gwiazda, która otrzymała jego imię
Z uwagi na jej dużą jasność i dogodne położenie na sferze niebieskiej, jest często wykorzystywana jako punkt orientacyjny dla przyrządów kierujących obiektami kosmicznymi.
Obserwacje Kanopusa w pobliżu horyzontu posłużyły greckiemu stoikowi i filozofowi Posejdoniosowi :: LINK :: (ok. 135-50 p.n.e.) do oszacowania rozmiarów Ziemi.
............................................
Pią Lip 31, 2015 10:10 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2016.02.10 Wielki Atraktor :: LINK :: "Olbrzymie skupisko gromad galaktyk, rozciągające się od gwiazdozbioru Centaura i Hydry do gwiazdozbioru Pawia, z centrum w gwiazdozbiorze Węgielnicy, w dużej mierze przesłonięte przez mgławice leżące w płaszczyźnie dysku naszej Galaktyki.
Wielki Atraktor został odkryty w 1987 przez zespół naukowców (nazwany grupą „siedmiu samurajów”) w składzie: Donald Lynden-Bell z Uniwersytetu w Cambridge, Sandra Faber z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Cruz, David Burstein z Uniwersytetu Stanu Arizona, Roger Davies z Narodowych Obserwatoriów Astronomii Optycznej, Alan Dressler z Instytutu Carnegie, Robert J. Terlevich z Królewskiego Obserwatorium w Greenwich i Gary Wegner z Dartmouth College.
Wielki Atraktor swym oddziaływaniem grawitacyjnym powoduje ruch galaktyk z Supergromady Lokalnej :: LINK :: ku swemu centrum z prędkością rzędu 100-300 km/s. Masę Wielkiego Atraktora ocenia się na 5 × 1015 mas Słońca, czyli około 10 do potęgi 46 kg.
Panoramiczny widok niemal całego nieba w podczerwieni - miejsce gdzie znajduje się Wielki Atraktor jest wskazane przez długą niebieską strzałkę w prawym dolnym rogu.
Wielka Pustka :: LINK :: gigantyczny obszar pustej przestrzeni kosmicznej o średnicy około 1 miliarda lat świetlnych, na niebie znajdujący się w okolicy konstelacji Oriona i Rzeki Erydan. Jest to struktura będąca pustką, czyli obszarem pustej przestrzeni kosmicznej, praktycznie pozbawionym materii świecącej (galaktyk i ich gromad), a także ciemnej. Odkryta została w 2007 roku przez zespół amerykańskich astronomów z Uniwersytetu w Minneapolis.
Wielka Pustka, podobnie jak i Wielki Atraktor, należą do wielkoskalowych struktur we Wszechświecie.
Wielka Pustka to obszar w którym odnotowuje się najmniejsze we Wszechświecie mikrofalowe promieniowanie tła :: LINK ::
Pustka :: LINK :: obszar przestrzeni kosmicznej o średnicy w przedziale od kilkudziesięciu do kilkuset milionów lat świetlnych, otoczony ze wszystkich stron supergromadami, zgrupowanymi we włókna. Jest to element wielkoskalowej struktury Wszechświata; uważa się, że w większej skali Wszechświat jest już jednorodny.
Kosmiczne pustki zawierają tylko niewielką ilość materii świecącej i ciemnej. W ich wnętrzach obserwuje się zaledwie po kilka, kilkanaście galaktyk.
Wielki Atraktor należy do wielkoskalowych struktur we Wszechświecie.
Wielka Ściana :: LINK :: wielkoskalowa struktura Wszechświata złożona z supergromad galaktyk. Jej centralnym obiektem jest Gromada w Warkoczu, odległa od Układu Słonecznego około 100 Mpc (ok. 326 mln lat świetlnych), wchodząca w skład Supergromady w Warkoczu. Rozciąga się włącznie do wielkiej Supergromady w Herkulesie.
Znajduje się w odległości ok. 200 mln lat świetlnych od Ziemi i ma rozmiary 500×300×15 mln lat świetlnych. Jej rozmiary mogą być jeszcze większe, ponieważ pole obserwacji zasłaniane jest częściowo przez materię naszej Galaktyki.
Istnienie Wielkiej Ściany zostało stwierdzone w roku 1989 na podstawie badań przesunięć widm galaktyk ku czerwieni. Odkrycia tego dokonali Margaret Geller i John Huchra z CfA Redshift Survey.
Przez kilka lat Wielka Ściana pozostawała największą znaną strukturą Wszechświata. W roku 2003 odkryta została jeszcze większa Wielka Ściana Sloan.
Wielka Ściana Sloan :: LINK :: ogromna struktura typu włókno :: LINK :: , zbudowana z supergromad galaktyk. Według danych z 2013 roku jest to jedna z największych znanych struktur w obserwowanym Wszechświecie. Została odkryta przez J.R. Gotta i in. w 2003 roku w oparciu o przegląd nieba Sloan Digital Sky Survey. Ściana znajduje się w gwiazdozbiorze Panny, w średniej odległości około 1 miliarda lat świetlnych, ma długość 1,37 miliarda lat świetlnych i jest o 80% większa od odkrytej wcześniej Wielkiej Ściany.
Struktury tego rozmiaru zachowują informacje o warunkach początkowych powstawania struktury we Wszechświecie.
Obecnie za największą strukturę we wszechświecie uznaje się Wielką Ścianę Herkules-Korony Północnej. :: LINK ::
............................................
Sro Lut 10, 2016 5:08 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2018.10.15 Chiny dołączają...
Rosja 2009.12.09
Oficjalne stanowisko władz rosyjskich : nieudany eksperyment pocisku międzykontynentalnego Buława :: LINK ::
USA 2017.12.23
USA 2018.10.08
Chiny 2018.10.13
............................................
Pon Paź 15, 2018 8:00 am
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2019.09.15 Mam problem związany z Wielkim wybuchem, bo skoro przestrzeń powstała w jego wyniku z tzw. osobliwości a więc z punktu, to by oznaczało, że linie proste nie istnieją, a im bliżej granic Wszechświata tym przestrzeń bardziej musiałaby się zakrzywiać, czego i tak nigdy nie zobaczymy bo obraz tych krzywizn nigdy nie dotrze do obserwatora. Zjawisko zakrzywiania jak wynika z teorii ma miejsce w pobliżu Czarnych dziur jednak w tych wypadkach jest to zakrzywienie punktowe a więc odwrotność tego z czym mielibyśmy do czynienia przy krańcach Wszechświata...
............................................
Nie Wrz 15, 2019 10:02 am
|
|
|
Piotrass
nocny_Gacek
::: 2500 :::
STEAM_0:1:164535
wiek: 40
|
Widzę Kabuch, że Astronarium oglądasz 
............................................
Pią Lis 22, 2019 9:20 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
Ano. Dałem się wkręcić w parę ciekawszych odcinków, ale tak po prawdzie to trochę lepsza wersja niesławnego "Laboratorium" czyli popłuczyn po "Sondzie"" Kamińskiego i Kurka
............................................
Pią Lis 22, 2019 10:07 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2020.09.07 Osobliwe zjawiska podczas startu rakiet
Mam takie podejrzenia odnośnie opisywanych już tutaj dziwnych zjawisko optycznych towarzyszących startom niektórych rakiet. Miały one miejsce jak dotąd tylko podczas startów rakiet chińskich, rosyjskich i amerykańskich. Takie jak te tutaj:
ale po kolei.
Kawitacja :: LINK :: zjawisko fizyczne polegające na gwałtownej przemianie fazowej z fazy ciekłej w fazę gazową pod wpływem zmniejszenia ciśnienia. Jeżeli ciecz gwałtownie przyspiesza zgodnie z zasadą zachowania energii, ciśnienie statyczne cieczy musi zmaleć. Dzieje się tak np. w wąskim otworze przelotowym zaworu albo na powierzchni śruby napędowej statku. Kawitacja występuje wyłącznie w cieczach. Temperatura wrzenia cieczy zależy od jej ciśnienia i im ciśnienie to jest niższe, tym niższa temperatura wrzenia. Lokalny spadek ciśnienia statycznego prowadzić może do wrzenia cieczy i tworzenia się pęcherzyków gazu (łac. "cavum" = pusty). Kiedy ciecz opuści obszar szybkiego przepływu, ciśnienie statyczne ponownie rośnie. Pęcherzyki zapadają się, a często gwałtownie implodują, co wytwarza fale uderzeniowe. (...) Kawitacja występuje także podczas intensywnego podgrzewania cieczy i to ona jest odpowiedzialna za syczenie wody podczas jej podgrzewania.
Tak więc gwałtowny ruch cieczy w pewnych warunkach prowadzi do raptownego spadku ciśnienia, które wywołuje gwałtowny wzrost temperatury, to z kolei do wrzenia i tworzenia się pęcherzyków gazu. Każdy rozumie, że w tych samych warunkach fizycznych przemieszczanie obiektów jest łatwiejsze i szybsze w gazach niż w cieczach. Więc gdyby tak celowo wytwarzać w sposób ciągły gazowe bąble przed przemieszczającym się pod wodą obiektem można by poruszać się ze znacznie większą prędkością...
Superkawitacja :: LINK :: zjawisko fizyczne polegające na powstaniu wokół obiektu zanurzonego w cieczy bąbla gazowego otaczającego cały ten obiekt. Może się tak zdarzyć np. gdy emituje on wibracje lub porusza się z dużą prędkością względem cieczy. Takie zjawisko można zaobserwować podczas przepływu torpedy czy pocisku wystrzelonego w/lub pod wodą. W czym problem? W punkcie styku szczytu głowicy obiektu z wodą. Bąbel powietrza bowiem powstaje za nim, a cały obiekt jest hamowany tym jednym punktem. Aby to zmienić, bąbel powietrza musi powstać PRZED szczytem głowicy!
Torpeda superkawitacyjna - dzięki umieszczeniu na przodzie torpedy odpowiednio ukształtowanego stożka lub tzw. śmigła kawitacyjnego następuje zjawisko superkawitacji. Dzięki temu torpeda de facto porusza się nie w otoczeniu cieczy lecz gazu, co znacznie zmniejsza opór ośrodka i teoretycznie pozwala jej osiągnąć prędkości zbliżone do prędkości rozchodzenia się dźwięku w powietrzu.
Nie muszę chyba tłumaczyć, że analogiczne prawa dotyczą obiektów poruszających się w gazach? Zatem "wystarczy" przed rakietą wytworzyć bąbel o radykalnie niższym ciśnieniu, żeby zwielokrotnić jej prędkość do prędkości HIPERSONICZNEJ.
To co widzimy zatem na wspomnianych wcześniej filmach z youtube to po prostu bąble o obniżonym ciśnieniu otaczające poruszające się z hipersoniczną prędkością rakiety...
............................................
Pon Wrz 07, 2020 9:37 am
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2020.12.03 Arecibo
Obserwatorium Arecibo :: LINK :: Radioteleskop działał nieprzerwanie od 1 listopada 1963 roku. W tym czasie był kilkukrotnie usprawniany. W 1974 roku dodano nowe poszycie czaszy, o lepszych parametrach odbijających. W 1997 roku zamontowano antenę typu Gregorian, zawierającą drugą i trzecią czaszę które skupiają fale radiowe w jednym punkcie. Pozwoliło to zainstalować zestaw odbiorników pokrywających pasmo 1–10 GHz (czyli fal o długości ok. od 3 do 30 cm). Jednocześnie dobudowano ekrany dookoła obserwatorium, które izolują je od fal radiowych z powierzchni (zmniejszając tym samym szumy) i zainstalowano przekaźniki o większej mocy. Przy okazji dodano kolejne liny nośne po dwie na każdą z wież, by wzmocnić istniejący system nośny, z powodu wprowadzonych modyfikacji bowiem masa urządzeń w zawieszonej konstrukcji wzrosła o ponad 250 ton. (...)
Czasza radioteleskopu została zbudowana w leju krasowym z 38 778 aluminiowych paneli o rozmiarach 1x2 metry, podtrzymywanych przez stalowe zbrojenia. Jej kształt jest sferyczny (a nie, jak w przypadku większości radioteleskopów, paraboliczny). Wynika to ze sposobu nakierowywania radioteleskopu na sygnał: czasza była nieruchoma, a przemieszczany był odbiornik. Sam odbiornik umieszczony był na 900-tonowej konstrukcji, zawieszonej na wysokości 150 metrów na 21(-2) linach podczepionych do trzech żelbetowych słupów. Zawierał drugą oraz trzecią czaszę skupiającą odbite fale na antenie. Mobilność odbiornika umożliwiała nakierowywanie radioteleskopu na dowolny punkt w stożku o rozwartości 40 stopni wokół zenitu. (...)
10 sierpnia 2020 o godzinie 2:45 lokalnego czasu urwała się (właściwie wysunęła się ze swojego mocowania) jedna z lin podtrzymujących zawieszoną platformę (lina należała do zestawu lin nośnych zamontowanych w 1997 roku jako modyfikacja oryginalnej konstrukcji) i spowodowała uszkodzenie w czaszy teleskopu na przestrzeni kilkunastu metrów. W trakcie spadania uszkodziła także elementy górnej czaszy z instrumentami i przekręciła platformę używaną do dostępu do kopuły. (...) Ze względu na zbyt duże ryzyko katastrofy podczas naprawy, zdecydowano o zamknięciu obiektu i rozebraniu gigantycznej konstrukcji (o ile będzie to możliwe). Metodologia rozebrania (właściwie wyburzenia) budowli miała zostać opracowywana tak, by zachować możliwie największą części kompleksu, który w dalszym ciągu miałby służyć w celach naukowych (przy wykorzystaniu mi.in. LIDAR-u) i edukacyjnych. 1 grudnia 2020 roku pękły wszystkie liny wieży T4 podtrzymujące wiszącą konstrukcję, która zawaliła się na czaszę.
Radioteleskop pozwolił dokonać wielu istotnych odkryć naukowych:
- 7 kwietnia 1964 roku, niecałe pół roku po uruchomieniu, zaobserwowano przy jego pomocy, że Merkury wykonuje obrót nie w 88 dni (swój rok gwiazdowy, jak wcześniej sądzono), ale w 59 dni.
- W 1968 roku odkrycie okresowych (33 ms) impulsów radiowych z Mgławicy Kraba dało pierwszy dowód istnienia gwiazd neutronowych[11].
- W 1974 roku Hulse i Taylor odkryli pierwszy podwójny układ pulsarów i przy jego pomocy potwierdzili obserwacyjnie poprawność teorii względności, za co dostali później Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.
- W 1990 roku polski astronom Aleksander Wolszczan zmierzył okresy oscylacji pulsara PSR 1257+12, co pozwoliło mu odkryć krążące wokół niego trzy pierwsze planety pozasłoneczne.
W styczniu 2008 roku, dzięki obserwacji spektroskopii radiowej, w galaktyce Arp 220 wykryto prebiotyczne cząsteczki metaiminy i cyjanowodoru.
Inne zastosowania
W Arecibo przeprowadzano naziemne doświadczenia aeronomiczne wspierane przez NASA, m.in. Coqui 2. Teleskop był również wykorzystywany przez wywiad Stanów Zjednoczonych do określania pozycji stacji radarowych ZSRR na podstawie sygnałów odbitych od Księżyca. W 1974 roku przy jego pomocy wyemitowano w kierunku Gromady Herkulesa wiadomość skierowaną do potencjalnych obcych. Był głównym źródłem danych dla projektu poszukiwania cywilizacji pozaziemskich SETI@home.
............................................
Czw Gru 03, 2020 10:52 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2021.06.02 Rozbłyski słoneczne i wyrzuty masy koronalnej. Rola i działanie magnetycznego pola Ziemi.
............................................
Czw Cze 03, 2021 10:21 pm
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2021.08.08 Male resume wiedzy o tzw. czarnych dziurach, gwiazdach neutronowych i tzw. czarnej materii
............................................
Nie Sie 08, 2021 6:47 am
|
|
|
Kabushi
Szarru-kin
::: 6193 :::
STEAM_0:0:11060447
wiek: 40
|
2021.12.31 Kosmiczny teleskop Jamesa Webba
Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba :: LINK :: budowany w latach 2007–2021 teleskop kosmiczny do obserwacji w podczerwieni. Ma być dopełnieniem Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.
Zwierciadło główne teleskopu składa się z 18 sześciokątnych luster, wykonanych z berylu pokrytego złotem. Beryl wybrano ze względu na właściwości termiczne i mechaniczne w bardzo niskich temperaturach. Każdy segment pokryty jest cienką warstwą złota, dzięki której lustro będzie w stanie odbijać promieniowanie podczerwone. Zwierciadło główne rozłoży się dopiero na orbicie, a jego średnica wyniesie po rozłożeniu 6,5 m, czyli 2,5 raza więcej niż teleskopu Hubble’a, przy prawie trzykrotnie mniejszej masie. Powierzchnia zbierająca promieniowanie będzie miała 25 m² (ponad 5 razy więcej niż w zwierciadle Hubble’a).
Aby obserwacje odległych obiektów astronomicznych były niezakłócane przez promieniowanie samego teleskopu, będzie on pracował w bardzo niskiej temperaturze – poniżej 50 K (−223 °C). Urządzenie jest wyposażone w osłonę blokującą światło i ciepło dochodzące ze Słońca, która po rozłożeniu ma rozmiar 21,197 m × 14,162 m. Składa się z pięciu warstw – każda kolejna jest chłodniejsza, a próżnia między nimi zapewni doskonałą izolację.
Teleskop ma być umieszczony na orbicie wokół punktu libracyjnego L2 układu Słońce-Ziemia, który znajduje się w odległości ok. 1,5 mln km od Ziemi. Teleskop będzie obiegał punkt L2 w ciągu około pół roku, w odległości zmieniającej się od 250 000 do 832 000 km od niego.
Start odbył się o 7:20 a.m. EST (12:20 UTC) 25 grudnia 2021. Pierwsze zdjęcia trafią do obróbki po ok. 30 dniach od startu...
............................................
Pią Gru 31, 2021 10:57 pm
|
|
|
| |
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
|
|
